Podniesienie atrakcyjności turystycznej Ełku poprzez prace konserwacyjne w Parafii Najświętszego Serca Jezusowego” współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Warmińsko-Mazurskiego na lata 2014-2020.
Kościół Najświętszego Serca Jezusowego w Ełku do końca II wojny światowej był świątynią ewangelicko-augsburską. Zbudowano go w latach 1922-1925 na miejscu wcześniejszego, wzniesionego w latach 1847-1850 i zniszczonego w czasie I wojny światowej.
Najświętszemu Sercu Jezusa i tym samym oddany do użytku liturgicznego katolików, którzy zasiedlili miasto w miejsce wysiedlonej ludności niemieckiej wyznania ewangelicko-augsburskiego. Poświęcenia dokonał ks. Jan Tokarz kanonik regularny laterański. 20 listopada 1946 roku ks. bp Teodor Bensch utworzył przy kościele samodzielną placówkę duszpasterską i powierzył ją kanonikom regularnym. Po wielu latach prac remontowych i konserwatorskich w dniu 27 maja 1964 roku kościół został konsekrowany. Aktu konsekracji dokonał ks. bp Józef Drzazga.
Wewnątrz kościoła znajduje się ołtarz główny z 1959 roku. Cztery ołtarze boczne i witraże, które przedstawiają sceny z życia Jezusa Chrystusa.
Nad parterowymi i piętrowymi zabudowaniami Ełku od wielu dziesięcioleci dominuje majestatycznie wieża kościoła Najświętszego Serca Jezusowego. Widoczna z daleka , jest symbolem i zarazem znakiem orientacyjnym dla ełczan. O kościele Najświętszego Serca Jezusowego mówi się powszechnie w Ełku i okolicy „Duży kościół”, w odróżnieniu od kościoła katedralnego św. Wojciecha . Zbudowali go ewangelicy, którzy do 1945 roku stanowili zdecydowaną większość mieszkańców Ełku. W 1945 roku kościół przejęli katolicy, a rok później ówczesny Biskup warmiński powołał przy nim do życia wspólnotę parafialną. Gruntownie odnowiony i upiększony w latach 1956-1980, jest dzisiaj wspaniałą świątynią oraz zabytkiem sztuki sakralnej dużej wartości. Pracom związanym z odnową i upiększeniem kościoła patronowali od drugiej wojny światowej proboszczowie i przełożeni z Zakonu Kanoników Regularnych Laterańskich. Ogromną zasługę w odnowieniu kościoła mają parafianie i mieszkańcy Ełku.
Kościół Najświętszego Serca Jezusowego albo „duży kościół” do końca II wojny światowej był świątynią ewangelicko- augsburską. Zbudowano go w latach 1922-1925 na miejscu wcześniejszego, wzniesionego w latach 1847-1850 i zniszczonego w czasie I wojny światowej. W sierpniu 1945 roku przy kościele osiedlili się Kanonicy Regularni Laterańscy, przybyli z Krakowa. Jeszcze w tym samym miesiącu kościół został poświęcony ku czci Najświętszego Serca Jezusa i oddany do użytku liturgicznego katolików, którzy zasiedlili miasto w miejsce wysiedlonej ludności niemieckiej wyznania ewangelicko-augsburskiego. Poświęcenia dokonał ks. Jan Tokarz CRL. 20 listopada 1946 roku ks. bp Teodor Bensch utworzył przy kościele samodzielną placówkę duszpasterską, powierzając ją kanonikom regularnym.
Wojna nie oszczędziła kościoła. W czasie przejścia frontu rosyjskiego kościół zamieniono nawet na magazyn gospodarczy i stajnie dla koni. Pierwotne wyposażenie jego wnętrza – posadzka, ławki, organy, drewniany chór i balkony w nawach bocznych sięgające aż do prezbiterium – były w większości zniszczone. Z witraży przetrwały tylko 3 nad ołtarzem.
W latach 1945-1946 wnętrze zostało uporządkowane. Rozebrano chór nad nawami bocznymi, naprawiono ławki i uzupełniono braki w posadzce, dobudowano dwa prowizoryczne ołtarze boczne i odnowiono ołtarz główny. Najwięcej trudu i zabiegów kosztowały prace restauracyjne przy ołtarzu głównym. Sprawdzono w tym celu stolarzy i złotników z Krakowa. Był wśród mich m.in. znany p. Władysław Badowski. Z klasztoru Bożego Ciała sprowadzono też obraz Serca Pana Jezusa, który po zakończonych pracach umieszczono w ołtarzu. Obraz namalował w czasie wojny ukrywający się w klasztorze profesor Konarzewski. W 1964 roku stary ołtarz wraz z obrazem został przeniesiony do kościoła parafialnego w Klusach, gdzie można go do dziś oglądać. W roku 1955 z inicjatywy proboszcza ks. Wiktora Szoty CRL rozpoczęto prace, w wyniku których wystrój wnętrza kościoła został całkowicie zmieniony: ściany kościoła pomalowano polichromią, wykonano nowe ołtarze, boazerię, konfesjonały i ławki. Położono nową posadzkę marmurową, wstawiono witraże i zakupiono nowe żyrandole.
27 maja 1964 roku kościół został konsekrowany. Aktu konsekracji dokonał ks. bp Józef Drzazga.
W latach 1980-1981 uzupełniono ubytki ceglane w murach i wzmocniono wieżę. W tym samym czasie zmieniono pokrycie dachu: zdjęto czerwoną dachówkę i świątynię pokryto miedzianą blachą.
Z innych równie ważnych wydarzeń,których kościół Najświętszego Serca Jezusowego był świadkiem, wspomnieć trzeba wizytę Sługi Bożego Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego w maju 1958 roku, nawiedzenie Obrazu Jasnogórskiego w listopadzie 1959 oraz lipcu 1987 roku i ostatnio ingres pierwszego biskupa ełckiego ks. dr Wojciecha Ziemby- 23 kwietnia 1992 roku.
Dom zakonny w Ełku swoją obecną formę zawdzięcza pracom wykonanym w latach 80 XX wieku. Do pierwotnego budynku plebanii, w którym przed wojną mieszkał proboszcz, dobudowano drugą część budynku. Budowa nowej częśći domu zakonnego miała miejsce w latach 80-tych, gdy proboszczem był ks. Tadeusz Adamus CRL.
strona w budowie
Strona w budowie
Stanisław urodził się 27 września 1433 roku w Kazimierzu, wówczas odrębnym mieście, dzisiaj prestiżowej dzielnicy wielkiego Krakowa.
Jego rodzicami byli Jadwiga oraz Maciej Scholtis. Ojciec zajmował się zawodowo tkactwem, natomiast w mieście udzielał się jako ławnik i rajca. Rodzina zaliczała się do bogatych i szanowanych w mieście. Odznaczała się także pobożnością chrześcijańską, czego dowodem jest przynależność obojga rodziców do Bractwa Najświętszego Sakramentu działającego przy parafii oraz pielgrzymka ojca do Rzymu w 1423 roku.
Nauki początkowe pobierał Stanisław w szkole parafialnej przy kościele Bożego Ciała prowadzonej przez kanoników regularnych, osadzonych tu w marcu 1405 roku przez króla Władysława Jagiełłę oraz biskupa Piotra Wysza z Radolina. Później studiował w Uniwersytecie Krakowskim (od r. 1456), gdzie w lutym 1461 roku uzyskał bakalaureta artium.
Do klasztoru kanoników regularnych w rodzinnym mieście wstąpił nie wcześniej niż w 1461 i nie później niż w 1464 roku. Po rocznym nowicjacie i złożeniu ślubów zakonnych otrzymał święcenenia kapłańskie. Był najpierw kaznodzieją i spowiednikiem w kościele Bożego Ciała. W klasztorze pełnił obowiązki profesora filozofii, mistrza nowicjatu oraz podprzeora. Ze względu na nadzwyczajną pobożność osławioną stanami mistycznymi oraz zdolnościami taumaturgicznoprofetycznymi, cnoty moralne, a także gorliwe spełnianie obowiązków zakonnych i kapłańskich już za życia cieszył się uznaniem i szacunkiem, był uważany za męża bożych tajemnic.
Legenda podaje, że po błogosławieństwo przybył do niego sam król Kazimierz Jagiellończyk z synem Janem Olbrachtem, który w 1487 roku wyruszał przeciw Tatarom, by 8 września pod Kopystrzynem rozbić ich pięciotysięczną armię.
Zmarł w niedzielę 3 maja 1489 roku w infirmerii klasztornej, po krótkiej chorobie. Tuż po pogrzebie w mieście rozniosła się wieść, że przy grobie tego pobożnego ojca w kościele Bożego Ciała została nagle uzdrowiona Regina, żona Klemensa Czarnego, sukiennika z Kazimierza. Do grobu zaczęli pielgrzymować inni chorzy z Kazimierza, z Krakowa i okolicy. Już w pierwszym roku po śmierci księdza Stanisława odnotowano 176 nadzwyczajnych uzdrowień za jego przyczyną, które uznano za niezaprzeczalne znaki świętości.
Tak rozpoczęła się długa droga księdza Stanisława Kazimierczyka do chwały ołtarzy Kościoła rzymskokatolickiego. Pierwszym etapem tej drogi było wyjęcie jego ciała z ziemnego grobu i złożenie go w ozdobnym sarkofagu ok. 1500 roku, drugim była budowa wspaniałego ołtarza, w którym w sierpniu 1632 roku uroczyście złożono świątobliwe relikwie, trzecim była beatyfikacja, której dokonał 18 kwietnia 1993 roku papież Jan Paweł II, a jej zwieńczeniem była kanonizacja, której dokonał w niedzielę 17 października 2010 roku papież Benedykt XVI.
Dla kanoników regularnych laterańskich, którzy w Polsce osiedli na przełomie XI/XII wieku kanonizacja Stanisława Kazimierczyka jest jednym z największych wydarzeń historycznych, chociaż równie duże znaczenie ma ona dla całego Kościoła w Polsce i samej Polski.
Więcej informacji o św. Stanisławie Kazimierczyku znajedziemy na stronie internetowej Parafii Bożego Ciała w Krakowie:
http://www.bozecialo.net/index.php/sw-stanislaw-kazimierczyk
